Van 14 februari tot 8 maart waren Maiya en ik (Remi) weer in Madagaskar. Als door een wonder konden we gewoon een ticket kopen en na 14 maanden afreizen naar ons mooie Madagaskar. Het land staat in Nederland aangeschreven als ‘high risk country’ wbt Covid, maar daar lijkt het land zelf geen last van te hebben. Sinds september is alles open, zijn er geen restricties meer, alleen het dragen van een mondkapje is verplicht. Het is zeer vervreemdend om rond te reizen in een land, waar het leven zijn gangetje gaat, kerken, scholen en winkels al maanden open zijn, en er af en toe een geval van besmetting optreedt. Overal is het druk, de geuren en kleuren zijn zeer intens, de ziekenhuizen zijn normaal bezet. Nu is het zo dat de bevolking van Madagaskar heel jong is, ik geloof gemiddeld zo 23 jaar, en dat mensen met onderliggend lijden, suikerziekte of overgewicht hier al vaak jong zijn overleden. En men leeft hier al eeuwen met allerlei gevaarlijke en besmettelijke virussen (en bacterieen) zoals de pest, tuberculose, lepra, cholera, aids etc, dus Covid is er gewoon bijgekomen. Ik denk dat de Malagasy bevolking een van de sterkste bevolkingsgroepen van de wereld is; ze overleven in grote getalen met al deze virussen, maar ook met de honger die voor 80% van de mensen hier dagelijkse realiteit is. Mensen leven hier vaak van één maaltijd van wat rijst en wat groene groenten per dag…. en toch groeit de bevolking enorm. Van 16 miljoen in 1999 tot 27 miljoen in 2020.
Het was alsof we in een droomwereld rondliepen. En wat was het fantastisch om iedereen weer te zien. De kinderen zijn zo groot geworden, sommige herkende ik nauwelijks meer. Gelukkig dat zij mij nog wel herkenden. Ik zal in volgende berichten nog meer foto’s delen.
