De kinderen

Vanaf toen , 2005, hebben we de twee broertjes bij ons in huis opgenomen om te voorkomen dat er met hen ook iets dergelijks zou gebeuren. Vrij snel hebben we Fanomezana twee weken laten opnemen in het ziekenhuis op de speciale afdeling voor ondervoede kinderen. Hij had nl zo’n ontzettende dikke buik en ook zijn voeten begonnen op te zwellen. Dit had te maken met het feit dat na langdurige ondervoeding en nu ineens goede voeding zijn lichaam niet zo snel kon omschakelen. Normaal gesproken is de afdeling in het ziekenhuis voor kinderen van 6 maanden tot 5 jaar, maar Fanomezana was met zijn toen 10 jaar net zo zwaar en groot als een kind van vijf (!) dus mocht hij worden opgenomen. Deze afdeling wordt vanuit de EU gefinancierd, en kinderen krijgen een dieet van melk met olie en vitaminen, plus twee goede maaltijden per dag. Na twee weken werd hij ontslagen en sindsdien gaat het heel goed met hem. Hij is en blijft veel te klein voor zijn leeftijd, maar op school ging het steeds beter en hij heeft zelfs in juni 2008 zijn examen gehaald en daarna ging hij naar de middelbare school.

Zijn broertje Protais, is veel sterker dan hij, is ook minder lang ondervoed geweest en met hem ging het altijd heel goed.

In 2013 is hun moeder weer terug gekomen, en sindsdien wonen zij weer met hun moeder in de buurt van ons centrum, en dragen wij nog wel zorg voor hun onderwijs en medische kosten, en hun maandelijkse rijst.

In 2001 bedelden deze twee zusjes op straat en toen Honorine hen vroeg om haar mee te nemen naar hun huis, kreeg zelfs zij de schrik van haar leven. In een hok van 2 bij 3 meter zonder ramen leefden drie volwassenen, zeven (!) kinderen en een baby. De volwassenen waren permanent dronken en gaven ook aan hun kinderen sterke drank. De kinderen zaten onder de luizen en waren ondervoed. De stichting is direct tot actie overgegaan. Veronique en Lisette zijn direct meegenomen en (tijdelijk, tot het nieuwe huis klaar zou zijn) ondergebracht bij een kennis van Honorine. Vanaf dat moment zijn zij ook naar school gegaan. Hun kleine babyzusje bleef bij hun moeder, maar is niet snel daarna overleden. In 2007 is hun moeder ook overleden aan overmatig alcoholgebruik. De andere vijf kinderen waren de kinderen van Rakoto en Jacqueline, waarover hieronder meer.

Zodra het nieuwe huis klaar was in 2003, zijn Veronique en Lisette meteen bij de andere kinderen en Mme Honorine komen wonen. Lisette doet in 2014 eindexamen en Veronique zit in de vierde klas van het middelbaar onderwijs.

Rojo woonde met de zus van haar grootmoeder en haar oom in een huisje in de wijk. We zagen haar heel vaak ’s avonds laat en ’s morgens vroeg op straat om water te halen of een boodschap te doen. Ze was toen nog maar vier jaar, en zag er heel verdrietig uit. Toen we navraag deden naar haar familie bleek dat haar vader onbekend is en haar moeder een paar jaar daarvoor met de noorderzon vertrokken was om nooit meer terug te komen. Haar ‘oma’ was te oud om te werken en haar ‘oom’ was meer dronken dan goed voor hem was, en het feit dat zij met hem in een bed sliep baarde ons zorgen. Vanaf toen ging ze naar onze kleuterklas, maar ze was heel vaak ziek. Vrij snel besloten we dat zij ook bij ons kon komen wonen. Haar ‘oma’ was erg opgelucht dat wij voor haar ‘kleindochter’ wilden zorgen.

In 2014 zit ze in de tweede klas van het middelbaar onderwijs.

Dit meisje zwierf met een man over straat. Een vrouw kwam met hen bij ons aan. Wij zijn samen met hen naar de politie gegaan, en die hebben de man vastgehouden omdat hij geen identiteitspapieren had en ook niet kon aantonen dat hij de vader van het meisje was. Emma bleef die nacht bij ons. De volgende dag werd de man vrijgelaten om zijn identiteitspapieren op te halen, maar hij is met de noorderzon vertrokken en nooit meer teruggekomen. Wij wisten helemaal niks van dit meisje en ook zij kon zich niet zo heel veel herinneren van haar leven. Ze was ook nog maar een jaar of zes. We hebben via de radio en politie oproepen gedaan om te proberen haar familie terug te vinden, maar dit is tevergeefs geweest. We denken dat ze van de zuidwest kust komt, want ze lijkt erg op mensen van daar. Het zou kunnen zijn dat zij een tweeling was, want mensen daar zien het krijgen van een tweeling als een vloek en geven deze kinderen in het meest gunstige geval weg. We hebben uiteraard toen besloten dat ook zij bij ons mocht blijven. Ze blijkt heel slim te zijn en doet het heel erg goed op school. In 2014 zit ze in de derde klas van het middelbaar onderwijs.

Samen met haar grote broer Daniel (rechts op de foto onder) woont zij al sinds 2001 bij Honorine. Daniel was een van de eerste kinderen die bij Honorine kwam wonen. Zij zijn kinderen van Marie, een blinde mevrouw die al bedelend bij het busstation haar maaltje bij elkaar probeert te krijgen. Daniel droeg als zesjarige altijd zijn kleine zusje op zijn rug en bedelde ook samen met zijn moeder. Maar hij wilde graag naar school en zocht contact met een eigenaresse van een hotel van wie hij had gehoord dat ze arme kinderen hielp. In eerste instantie kreeg hij een deken, maar binnen de kortste keren was deze gestolen tijdens een nacht die ze op de markt doorbrachten. Toen hij weer bij de mevrouw om hulp kwam vragen en vertelde dat hij ook naar school wilde nam zij hem mee naar Mme Honorine. Die vertelde hem dat hij kon blijven en naar school kon gaan.

Hij vroeg of zijn zusje Lala ook daar kon komen wonen, want ook voor haar kon zijn moeder niet zorgen. Dit was een beetje moeilijker omdat zij nog aan de borst was, maar na een paar maanden is Lala ook bij Honorine komen wonen. Moeder Marie was erg opgelucht, want zij zou haar kinderen nooit naar school kunnen laten gaan. In de film die in 2004 over onze stichting is gemaakt, wordt het levensverhaal van Daniel verteld. De film is te zien op http://www.youtube.com/watch?v=IvR0PSw45Fs

In 2012 is hun moeder helaas overleden. Daniel volgt in 2014 een opleiding tot automonter en Lala zit in de vierde klas van het middelbaar onderwijs.

Samen met haar grote broer Daniel (rechts op de foto onder) woont zij al sinds 2001 bij Honorine. Daniel was een van de eerste kinderen die bij Honorine kwam wonen. Zij zijn kinderen van Marie, een blinde mevrouw die al bedelend bij het busstation haar maaltje bij elkaar probeert te krijgen. Daniel droeg als zesjarige altijd zijn kleine zusje op zijn rug en bedelde ook samen met zijn moeder. Maar hij wilde graag naar school en zocht contact met een eigenaresse van een hotel van wie hij had gehoord dat ze arme kinderen hielp. In eerste instantie kreeg hij een deken, maar binnen de kortste keren was deze gestolen tijdens een nacht die ze op de markt doorbrachten. Toen hij weer bij de mevrouw om hulp kwam vragen en vertelde dat hij ook naar school wilde nam zij hem mee naar Mme Honorine. Die vertelde hem dat hij kon blijven en naar school kon gaan.

Hij vroeg of zijn zusje Lala ook daar kon komen wonen, want ook voor haar kon zijn moeder niet zorgen. Dit was een beetje moeilijker omdat zij nog aan de borst was, maar na een paar maanden is Lala ook bij Honorine komen wonen. Moeder Marie was erg opgelucht, want zij zou haar kinderen nooit naar school kunnen laten gaan. In de film die in 2004 over onze stichting is gemaakt, wordt het levensverhaal van Daniel verteld. De film is te zien op http://www.youtube.com/watch?v=IvR0PSw45Fs

In 2012 is hun moeder helaas overleden. Daniel volgt in 2014 een opleiding tot automonter en Lala zit in de vierde klas van het middelbaar onderwijs.

Lanto, het jongetje links op de foto, en zijn zus Solo waren in 1999 de eersten die bij Honorine kwamen wonen. Zij zus zat bij Honorine in de klas en kwam vaker niet dan wel, en als ze kwam dan sliep ze vaak in de klas. Toen Honorine vroeg waar ze woonde en hoe het kwam dat ze zo vaak absent was, vertelde Solo dat hun beide ouders vrij snel achter elkaar waren overleden, dat ze bij hun oom woonden maar dat die hen niet echt goed behandelde. Ze moesten soms buiten slapen en haar kleine broertje mocht niet naar school omdat hij voor de koeien van hun oom moest zorgen. Hij zwierf elke dag, door weer en wind, over de velden achter de twee koeien aan, en dat terwijl hij nog maar zeven jaar was. Ook woonden ze zo ver van school dat ze het soms niet kon opbrengen om zo ver te lopen, want ’s ochtends kregen ze vaak niks te eten. Honorine vroeg haar eerst om na schooltijd (school is van 07.00 uur tot 13.00 uur) bij haar te eten, zodat ze in ieder geval een goede maaltijd per dag had. Daarna is er contact gezocht met de familie, en in overleg besloten dat de kinderen bij Honorine gingen wonen. Ondertussen is Solo getrouwd en heeft een dochtertje, haar man is smit in de wijk waar de andere kinderen ook wonen, en volgt Lanto een opleiding tot automonteur.